De Keukenhof, olifanten, natuurgebieden, alles komt voorbij
Daar gingen we dan: een proefdag met een virtual reality bril op zes verschillende woningen voor mensen met dementie. De reacties waren verschillend, maar veelal geweldig. Van niet willen, tot angst voor het onbekende, van elkaar aansteken tot de bril niet meer af willen zetten. Het was fantastisch. Vooral de reacties van bewoners, waren geweldig.
“Nee zeg! Dat ding zet ik niet op mijn hoofd hoor, doe maar zelf! Ik begin d’r niet aan.” zei mevrouw. Gelukkig was haar zoon aanwezig. Die zei dat hij het wel eens wou proberen. Hij zette ‘dat ding’ op zijn hoofd en wat een geluiden kwamen er uit: “ooooh!”, “wauw!” en “fantastisch”! Ineens zei moeder, “geef maar hier, nu wil ik”. En wat vond ze het prachtig. Een gondeltocht door Venetië, de bloemen van de Keukenhof, het was ineens allemaal zo dichtbij, zo echt!
We hadden van tevoren wat informatie opgehaald bij familie, contactpersonen en verzorgenden. Wat zou meneer of mevrouw leuk vinden om weer eens te zien? Voor één familie was het heel makkelijk. Hun vader woonde vroeger in Canada. Wat zou het mooi zijn als hij dat weer eens kon zien. We hebben, en wie zoekt zal vinden! We vonden een filmpje van een motorrijder die dwars door de Rocky Mountains reedt. Kwam dat eens goed uit, meneer had vroeger zelf ook een motor gehad! Hij zette de bril op, greep met zijn handen zijn stoelleuning vast, een glimlach van oor tot oor en zelfs zijn benen een beetje de lucht in: “ik ben in de Rocky Mountains!!” zei hij. Wat fantastisch om te zien, en vooral fantastisch om dan de verhalen te mogen horen over vroeger, over reizen en over verhalen delen met elkaar.
Op een andere woning waren ze wat sceptischer. “Doe maar niet hoor”, kregen we te horen. Uiteindelijk moet een iemand over stag gaan, wil de rest volgen. En dat gebeurde. De Keukenhof, olifanten, natuurgebieden. Mevrouw bleef maar kijken, ze wou de bril niet meer af zetten. Op een gegeven moment klonk er vanaf de andere kant van de tafel een mevrouw, die de bril eerst absoluut niet op wou zetten. “Hé! Nu ben je al wel lang genoeg met die bril geweest hè? Nu mag ik hoor”! En zo ging de bril naar de andere kant van de tafel. De mevrouw die als eerste wou en die meerdere filmpjes had kunnen bekijken, werd wat ongeduldig. “Mag ik die bril nou? Jij bent al heel de tijd, ik heb nog niet eens kunnen kijken! Ik wil ook weleens!