Meer dan duizend bossen bloemen

Simnia was een bewuste keuze

Marjan: “Ik had bewust voor Simnia gekozen. Dat was geografisch gezien niet de dichtstbijzijnde locatie, maar wel de locatie die qua sfeer het dichtst bij mijn moeder lag. Mijn moeder kon daar wandelen in de tuin en er waren leuke activiteiten waar ze aan kon deelnemen. Voor mij was het duidelijk dat ze het in Simnia goed zou hebben. De dag dat mijn moeder verhuisde naar Simnia werd ze ontvangen met een bos bloemen en stond haar lievelingseten op het menu. Dat lijken misschien kleine dingen, maar ik was blij en dankbaar om te zien hoe goed er gekeken en geluisterd werd naar wie ze werkelijk was. Aan alles merkte ik dat ze in goede handen was: aan de vragen die de zorgmedewerkers me stelden, aan de talloze uitnodigingen om te bellen als ik daar behoefte aan had. Wij waren daar welkom.

Liefdevolle zorg

Op een gegeven moment was mijn moeder gevallen en sindsdien begon ze te slaan als ze verzorgd werd. Waarschijnlijk omdat ze pijn had door de val. Ik werd toen uitgenodigd om met de persoonlijk begeleider en de verpleegkundig specialist hierover te spreken. In zorgvuldig gekozen bewoordingen werd mij gevraagd wat ik wilde. En of ik het goed vond dat ze minder verzorgd zou worden om haar pijn te besparen. We spraken af dat mijn moeder niet meer dagelijks gedoucht zou worden, maar dat er wel elke dag iemand naar haar toe zou gaan voor wat één-op-één aandacht. Gewoon een hand op haar arm, of een kort praatje, die aandacht is zo belangrijk. Dat hebben de zorgmedewerkers zo liefdevol opgepakt.

De laatste fase

In de laatste fase lag mijn moeder alleen nog maar op haar linkerzij. Achteraf hoorde ik dat vier zorgmedewerkers haar toen hebben opgetild en op een luchtbedje hebben gelegd. Ik was daar zelf niet bij, maar ik heb een aantal keer van elk van hen gehoord dat dat zo’n liefdevol moment was. Ook voor hen was de betrokkenheid op dat ogenblik enorm voelbaar. Toen mijn moeder niet meer comfortabel was, hebben mijn dochter en de verpleegkundige uitgelegd aan de arts waarom zij vonden dat mijn moeder extra medicatie nodig had. Dat deden ze heel respectvol, dat vond ik zo knap. En het deed me ook goed dat de arts het advies opvolgde.

Appeltaart bij het overlijden

Door corona moest mijn moeder na haar overlijden meteen overgebracht worden naar het rouwcentrum. Daar heb ik haar samen met mijn dochter en de persoonlijk begeleidster mooi gemaakt. Haar persoonlijk begeleidster heeft toen zelfs haar nagels nog gelakt. Twee dagen later was het laatste afscheid. Terwijl mijn moeder in een mooie, rieten mand lag, hebben we met z’n zevenen afscheid genomen van haar: mijn man en ik, mijn dochter en haar vriend en drie medewerkers. Nadien hebben we appeltaart gegeten, want mijn moeder bakte altijd appeltaart. En ze zou niets liever gewild hebben dan samenzijn, gezelligheid en appeltaart bij haar overlijden.

Intensieve laatste weken

De laatste weken van mijn moeders leven waren heel intensief voor me, ik heb alles gegeven, maar de zorgmedewerkers ook. En dat vind ik zo bijzonder. Zij maken dit vaker mee, het is hun werk en toch voelde hun zorg totaal niet als een dagelijkse routine. Ik heb alle medewerkers een doos bonbons gegeven als dank, maar duizend bossen bloemen zouden nog niet genoeg zijn. Dankzij het vangnet van professionals kan ik nu met rust op dit proces terugkijken. En daar ben ik ze tot op de dag van vandaag enorm dankbaar voor.”