Van ruimtelijk naar veilig
Mevrouw Matthijsse-Poppe woonde meer dan 50 jaar, samen met haar man, in een vrijstaand huis aan de rand van het dorpje Meliskerke op Walcheren. Weidse vergezichten en de eigen paarden om de hoek. Tot haar man fysiek steeds meer begon te mankeren en zij zelf de eerste symptomen van dementie vertoonde. Het ging niet meer. Dus ruilden ze de ruimte in voor een fijne seniorenwoning in het dorp. Voldoende ruimte voor twee en met de kinderen om de hoek.
Mantelzorgen komt gestaag
Dochter Tanja woont in Westkapelle en bezoekt haar ouders in Meliskerke vaak. Toen haar vader ziek werd verandert langzaam haar rol van dochter naar mantelzorger. Ook haar broers en zussen brengen vaker korte bezoekjes aan pa en ma. Even kijken of alles goed gaat. Maar ook taken als administratie, contact met de zorgmedewerkers, het onderhoud van de paarden en de loods. Ze nemen de zorgen en het onderhoud langzaam over.
Van thuis naar Simnia
Tanja vertelt: “Nog voordat pa overleed, bleek ma regelmatig iets te vergeten. Daarom zijn we vrij snel na zijn overlijden gestart met deelname aan het Ontmoetingscentrum voor ma. Van een keer per week bij de start, naar drie keer per week op het eind.” Tot ook daar de max was bereikt en opname in het verpleeghuis onomkeerbaar was.
De wasmand in de wasmaand
Nu heeft elk kind een taak. Maar de was van moeder verdelen ze. Elke maand heeft een andere broer of zus de taak de was te doen. En dat gaat prima. Ook zijn er natuurlijk taken die ongemerkt bij iemand belanden. Tanja: “Dat gaat bij ons gelukkig heel natuurlijk. Ik ben bijvoorbeeld 1e contactpersoon. Dus ik krijg alle foto’s vanuit Simnia. Die stuur ik dan door aan de familie. Maar een van mijn zussen zorgt voor de garderobe van mijn moeder. En is de afstandsbediening kapot? Dan komt een van mijn broers.” Mevrouw Matthijsse-Poppe vindt het jammer dat ze haar eigen administratie niet meer kan doen. “Ik vond het altijd leuk om te doen, die administratie. Zelfs met de computer. Dan blijf je bij en weet je wat er gebeurt. Maar ik snap wel dat ik het nu niet meer kan.”
“Ik zit nooit zonder bezoek”
Mevrouw Matthijsse-Poppe geniet van bezoek. Zo goed als elke dag komt er wel iemand langs. Ze leeft in de gelukkige omstandigheid dat alle zes haar kinderen dichtbij wonen. De kinderen proberen ook altijd de bezoekdag met elkaar af te stemmen via een app. En ook verdere familieleden en kennissen zoeken mevrouw Matthijsse-Poppe op in Simnia. Of ze wordt zelf naar haar zus in Meliskerke gebracht. Kortom; ze heeft niets te klagen over aandacht. En dat doet ze dan ook niet: “Ik zit nooit zonder bezoek.”
Mantelzorgen vanuit liefde
Op de vraag of Tanja haar rol als mantelzorger zwaar vindt, antwoordt ze: “Nee, ik heb het nooit zwaar gevonden. Je doet dit met veel liefde en ik ben gelukkig niet alleen. Maar soms houden de zorgen om mijn moeder me nog steeds bezig. We zijn blij dat ma hier in Simnia in goede handen is. Er is altijd hulp waar nodig.”
