Linda: “Mijn keuze voor deze cliënt was gebaseerd op hoe de cliënt de coronacrisis ervaarde. Ik merkte dat hij het uitje naar SVRZ De Vurssche erg miste, om daar tussen de middag te eten. De dagen duurden lang en er was geen onderbreking van de dag. Samen met mijn collega’s heb ik besloten een levensboek te maken over meneer v.d. W.
Vertrouwensband opbouwen
Om een vertrouwensband op te bouwen, ben ik elke week bij meneer langs gegaan. Samen hebben we een datum geprikt voor een interview medio december 2020. Op deze dag kwam ik bij meneer binnen en merkte dat hij heel zenuwachtig was. Ik heb eerst even een praatje met meneer gemaakt en een kopje thee gedronken met een stukje banketstaaf erbij. Tijdens het praten vroeg ik: “Mag ik een aantal vragen aan u stellen?”, en zo ging het gesprek heel natuurlijk over in een interview.
Praten over het verleden
Het gesprek verliep heel ontspannen. Meneer vertelde zelf al veel over zijn leven. Hij heeft van zijn passie zijn werk gemaakt, namelijk werken in de autobranche. Zijn ouders woonden op een boerderij, maar meneer wilde geen boer worden. Hij vertelde met veel enthousiasme over zijn laatste werkgever en dat hij daar na zijn pensioen nog werkzaam bleef, omdat hij het werk zo ontzettend leuk vond. Als verrassing heb ik contact kunnen leggen met zijn laatste werkgever, waardoor ik nog extra informatie kreeg over hoe meneer vroeger was.
Verdiepen in de cliënt
Het uitwerken van het levensboek vond ik heel bijzonder. Praten over het verleden geeft bij ouderen een prettig gevoel. Door dit levensboek te maken, moet je je verdiepen in de cliënt. Zo leer je cliënten ook beter kennen en kun je beter inspelen op hun behoeftes.
De uitreiking
Toen het boek klaar was, wilde ik het graag persoonlijk aan hem overhandigen. Helaas ging de gezondheid van meneer plotseling snel achteruit en is hij helaas overleden. Hij heeft het boek dus zelf niet meer kunnen inzien, wat erg verdrietig was. Maar het boek kreeg daardoor ineens een andere functie.
In de dagen voor het overlijden heeft zijn dochter het levensboek op de tafel ter inzage gelegd. Elke dag was er bezoek voor meneer en iedereen mocht het levensboek lezen, ook het verplegend personeel.
Ik had me de overhandiging van het boek heel anders voorgesteld: namelijk de glimlach en het blije gezicht van meneer. Helaas heb ik dit niet mogen mee maken. Maar wat is het mooi om deze waardevolle herinnering aan zijn dochter, kleinkinderen en achterkleinkinderen mee te geven!”