Een herseninfarct zorgde voor een rechtszijdige verlamming met afasie als gevolg. Dale begrijpt alles, maar kan zelf moeilijk spreken, omdat hij niet goed op woorden kan komen. Schrijven en lezen lukt bijna niet meer.

Elke week komt hij naar het Afasiecentrum om zijn communicatie te verbeteren. Hij vertelt: “Ik vond het in het begin erg spannend. Maar toen ik over de drempel heen was, was ik opgelucht. Het is een fijne groep met nog meer jongere mensen met afasie. We hebben veel steun aan elkaar. Naast verschillende taaloefeningen, ‘praten’ we gewoon. Over van alles en nog wat: over iemands vakantie bijvoorbeeld of voetbal. Of we doen een quiz en we krijgen muziektherapie. Het is leuk. Het voelt helemaal niet als oefenen. Mijn spraak is al een stuk beter dan een paar jaar geleden. Al gaat het met kleine stapjes. Maar ik ben positief ingesteld, ik blijf doorgaan. Ik vind ook steeds beter mijn manier om mezelf duidelijk te maken. Al is dat soms via mijn smartphone, met een app.”

Dan komt Dales hond Tommy aangelopen. Een welkome gast in het Afasiecentrum. De jonge labrador brengt gezelschap. Het geven van commando’s is meteen een mooie oefening voor Dale. “Zo’n dag in het Afasiecentrum is voor mij wel heel vermoeiend, maar ik rust regelmatig tussendoor. Dat is geen probleem. Ik adviseer anderen om gewoon te komen. Niet bang zijn, je bent niet de enige!”

We praten gewoon over van alles en nog wat met elkaar. Het voelt helemaal niet als oefenen
Dale Lefrandt