Picknicken in het bos
Picknicken in het bos is voor cliënten van SVRZ bijna onmogelijk. Zou het daarom haalbaar zijn om in zorgcentrum De Vurssche in Axel een bos te maken en daar een picknick te organiseren? Dat was het idee wat bij Maria naar boven kwam en wat zij ook ingediend heeft bij CZ. De verrassing was groot toen na de zomer bleek dat ze een van de winnaars was. Blij en enthousiast is ze daarna samen met haar collega’s welzijn aan de slag gegaan. En al snel kwamen er allerlei tips en ideeën van collega’s binnen:
- Zou een konijn iets zijn?
- Is dit decor iets?
- Zal ik alvast natuurlijke spullen verzamelen?
- Heb je nog picknickmanden nodig?
- Deze hapjes kunnen we serveren.
- Enzovoort…
Dankzij de medewerking van velen was er uiteindelijk na twee dagen hard werken een heus bos gemaakt. En de bewoners hebben ervan genoten.
Maria vertelt over het bos
Maria: “Op maandagochtend kwamen de eerste cliënten op bezoek in het bos. Het bos rook al lekker en wij waren er klaar voor. Het was spannend wat ze ervan zouden vinden. Na een warm welkom werd allereerst het verhaal van Roodkapje voorgelezen. Dit deed de verteller vol passie en gebaren. Een cliënt zei: “Het gaat niet zo zeer om het verhaal zelf maar wel om de intentie waarmee het verhaal verteld wordt.” Prachtig zo’n reactie. Daarna werd het konijn uit zijn hok gehaald en mocht iedereen die even vasthouden, aaien en knuffelen. Ook hadden we voelschalen gemaakt. Iedereen mocht voelen en ruiken; lekker zacht mos, blaadjes, kastanjes en dennenappels. Verhalen van vroeger kwamen weer boven en werden verteld. Rond 12.00 uur werd de picknick geserveerd. Verschillende lekkere kleine hapjes die je uit het vuistje kon opeten. Ja, het was tenslotte toch een picknick. Het bos was een hele week geopend. Iedereen genoot op zijn eigen manier. Van de aandacht, het samenzijn met familie, de mooi aangeklede ruimte, het konijn, het verhaal, het zingen en het lekkere eten. Cliënten gingen met een glimlach op het gezicht weer weg. En dat gaf mij weer een voldaan en tevreden gevoel!”
Een cliënt gaf een andere cliënt een arm en zei met een brede glimlach:
Dat wij samen nog eens in het bos kunnen zijn...